Όταν τους έλεγαν για τα καμωμένα τους χαμήλωναν τα μάτια κι είχαν για μέγιστη τιμή που το Κόμμα τους δέχτηκε στην αγκαλιά του. Έπεσαν, άλλος στη μάχη, άλλος μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, άλλος από αρρώστια, άλλος από γεράματα και κανένας, ποτέ, δεν «τόλμησε» να βγει και να πει «εγώ είμαι κομμουνιστής».
Του άτυχου του ‘ταν γραφτό να ζήσει μέχρι σήμερα για ν’ ακούσει τον υπουργό με το μαντηλάκι και τα μανικετόκουμπα, να δηλώνει κυνικά και ατάραχος «κι εγώ κομμουνιστής είμαι». Και σε μένα, τον ασήμαντο και μικρό, έμεινε η ντροπή για τα -μη- καμωμένα της γενιάς μου…
Οικοδόμος
