Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

ΣΥΡΙΖΑ: Έναν χρόνο μετά... Tου Αντώνη Νταβανέλου.

Με το ασφαλιστικό ολοκληρώνεται η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη.
Στις 25 Γε­νά­ρη 2015 η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία πα­νη­γύ­ρι­ζε: γιόρ­τα­ζε την ανα­τρο­πή της συ­γκυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου και την άνοδο στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με επι­κε­φα­λής τον Αλ. Τσί­πρα.

Δεν ήταν μια «εναλ­λα­γή», ήταν μια πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή. Η κυ­ρί­αρ­χη τάξη και οι διε­θνείς σύμ­μα­χοί της –οι δα­νει­στές– είχαν δώσει σκλη­ρή μάχη για να απο­τρέ­ψουν την πο­λι­τι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Παρά τον εκλο­γι­κι­σμό που προ­ϋ­πήρ­χε στην ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι ελά­χι­στες «δε­σμεύ­σεις» της νέας κυ­βέρ­νη­σης, ο τα­ξι­κός πυ­ρή­νας του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης (απο­κα­τά­στα­ση ΣΣΕ, αύ­ξη­ση κα­τώ­τα­του μι­σθού, 13η σύ­ντα­ξη στους χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους, αφο­ρο­λό­γη­το 12.000 ευρώ, κα­τάρ­γη­ση ΕΝΦΙΑ και χα­ρα­τσιού στο πε­τρέ­λαιο θέρ­μαν­σης κ.ο.κ.) θα μπο­ρού­σε να είναι ένα πραγ­μα­τι­κό, ένα πρώτο ρήγμα στην αδια­τά­ρα­κτη μέχρι τότε πο­λι­τι­κή διαρ­κούς λι­τό­τη­τας. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι και η Αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη και στον κόσμο έστρε­φαν την προ­σο­χή τους σε τούτη τη μικρή χώρα, αντι­λαμ­βα­νό­με­νοι τις δυ­να­τό­τη­τες να σπά­σει ένας «αδύ­να­μος κρί­κος» στην πα­γκό­σμια αλυ­σί­δα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης απλη­στί­ας.

Σή­με­ρα γνω­ρί­ζου­με ότι αυτή η προ­ο­πτι­κή ητ­τή­θη­κε.
Γιατί η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πί­στε­ψε στη δυ­να­τό­τη­τα σύ­γκρου­σης με την κυ­ρί­αρ­χη τάξη στο εσω­τε­ρι­κή της χώρας, στρά­φη­κε πα­νι­κό­βλη­τη στην ανα­ζή­τη­ση συμ­βι­βα­σμού με τους τρα­πε­ζί­τες, τους βιο­μη­χά­νους, τους εφο­πλι­στές, στο όνομα –τάχα– της «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας».

Η γραμ­μή αυτή ήταν άρ­ρη­κτα δε­μέ­νη με την ανα­ζή­τη­ση συμ­βι­βα­σμού με τους δα­νει­στές: οδη­γού­σε στη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη και δι’ αυτής στην υπο­γρα­φή της κα­τά­πτυ­στης συμ­φω­νί­ας του Ιούλη, στην υπο­γρα­φή του Μνη­μο­νί­ου 3.

Το πο­λι­τι­κό σχέ­διο για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας μέσω μιας εκλο­γι­κής και πο­λι­τι­κής νίκης, μέσω μιας «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», απο­δεί­χθη­κε ότι προ­ϋ­πέ­θε­τε με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες εμπλο­κής «από τα κάτω», των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών. Προ­ϋ­πέ­θε­τε μια Αρι­στε­ρά πιο σκλη­ρή απέ­να­ντι στον εκλο­γι­κι­σμό, στην «ανά­θε­ση», στον κυ­βερ­νη­τι­σμό, απ’ ό,τι απο­δεί­χθη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Παρ’ όλα αυτά, η αντί­στα­ση στην κα­τρα­κύ­λα προς το Μνη­μό­νιο 3 υπήρ­ξε, έστω κι αν πε­ριο­ρί­στη­κε (σε με­γά­λο βαθμό) κυ­ρί­ως μέσα στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η «στρο­φή» του Αλ. Τσί­πρα, την επο­μέ­νη του με­γά­λου ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα, δεν εγκρί­θη­κε ποτέ από κα­νέ­να κομ­μα­τι­κό σώμα. Προ­ϋ­πέ­θε­τε τη μα­ζι­κή, τη βίαιη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η νίκη της ομά­δας του Μα­ξί­μου ήρθε με τη βο­ή­θεια του κα­θε­στώ­τος και των δα­νει­στών, που επέ­τρε­ψαν τον «ελιγ­μό» των blitzkrieg εκλο­γών στις 20 Σε­πτέμ­βρη με μο­να­δι­κό στόχο την απο­μό­νω­ση της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας του κόμ­μα­τος. Τη νίκη πα­νη­γύ­ρι­σαν μαζί ο κύ­κλος του Μα­ξί­μου, ο Π. Καμ­μέ­νος, το «Βήμα» και τα «Νέα», η Μέρ­κελ και ο Ολάντ...

Οι Podemos υπο­χρε­ώ­θη­καν να πάνε στην εκλο­γι­κή σύ­γκρου­ση με τον Ραχόι απο­φεύ­γο­ντας να ψελ­λί­σουν τη λέξη ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το Μπλό­κο και το ΚΚ στην Πορ­το­γα­λία υπο­χρε­ώ­θη­καν να αντι­με­τω­πί­σουν την πίεση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών χωρίς να έχουν ως εναλ­λα­κτι­κή λύση το «ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δειγ­μα»...

Έναν χρόνο μετά, τί­πο­τε δεν θυ­μί­ζει το κλίμα του Γε­νά­ρη του 2015.
Στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα όρια της ντρο­πής έχουν χαθεί: ο Ν. Αθα­να­σί­ου προ­τεί­νει στην Αρι­στε­ρά να ζη­τή­σει συ­γνώ­μη από τον... Γιαν­νί­τση και τον Ση­μί­τη (!) για το Ασφα­λι­στι­κό. Ο Α. Τρια­ντα­φυλ­λί­δης (ναι, ο νε­ο­φερ­μέ­νος βου­λευ­τής που το Μα­ξί­μου όρισε κοι­νο­βου­λευ­τι­κό εκ­πρό­σω­πο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κατά τις άγριες μέρες της διά­σπα­σης) προ­τεί­νει να μπουν δί­δα­κτρα στα δη­μό­σια σχο­λεία (!) και να πλη­ρώ­νο­νται οι κα­θη­γη­τές από τις «συν­δρο­μές» των οι­κο­γε­νειών των μα­θη­τών (!!!). Τα ΜΜΕ στοι­χη­μα­τί­ζουν ότι όλοι (μα όλοι!) οι βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ψη­φί­σουν υπέρ του άγρια αντια­σφα­λι­στι­κού νόμου των Κα­τρού­γκα­λου-Πε­τρό­που­λου...

Ο Στουρ­νά­ρας ρί­χνει αδί­στα­κτα λάδι στη φωτιά: στις μέρες του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος είχε συ­γκρο­τή­σει, λέει, «επι­τρο­πή» από τρα­πε­ζί­τες, πρώην πρω­θυ­πουρ­γούς και πα­ρά­γο­ντες του κα­θε­στώ­τος, με στόχο να λει­τουρ­γή­σουν ως «τεί­χος» προ­στα­σί­ας του κα­πι­τα­λι­σμού από τυχόν ρι­ζο­σπα­στι­κές απο­φά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Ναι, ο πρό­ε­δρος της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος ομο­λο­γεί δη­μό­σια ότι ετοί­μα­ζε πρα­ξι­κό­πη­μα, ανη­συ­χώ­ντας μήπως η κυ­βέρ­νη­ση ευ­θυ­γραμ­μι­στεί με τη λαϊκή εντο­λή του ΟΧΙ.

Όμως η απά­ντη­ση των «κύ­κλων» του Αλ. Τσί­πρα ήταν ακόμα πιο απο­κα­λυ­πτι­κή: το «τεί­χος» του Στουρ­νά­ρα ήταν, λέει, αχρεί­α­στο γιατί ο πρω­θυ­πουρ­γός είχε ήδη ζη­τή­σει από την ΕΥΠ (!!) να επα­γρυ­πνεί απέ­να­ντι στο εν­δε­χό­με­νο ρι­ζο­σπα­στι­κών πρω­το­βου­λιών της αρι­στε­ράς του κόμ­μα­τός του! Γιατί αυτό είναι το πραγ­μα­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο των «διαρ­ρο­ών», όταν όλοι γνω­ρί­ζουν ότι τα σε­νά­ρια περί «κα­τά­λη­ψης του Νο­μι­σμα­το­κο­πεί­ου» είναι πα­ρα­μύ­θια για μικρά παι­διά. Ση­μειώ­νου­με ότι είναι η 2η φορά μέσα σε έναν χρόνο που προ­κύ­πτει ζή­τη­μα εμπλο­κής της ΕΥΠ στις εσω­κομ­μα­τι­κές συ­γκρού­σεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ...

Πρό­κει­ται για μια ει­κό­να προ­φα­νούς αστά­θειας και αβε­βαιό­τη­τας στην κο­ρυ­φή της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας. Ελά­χι­στους μήνες μετά το «θρί­αμ­βο» της 20ής Σε­πτέμ­βρη, η ηγε­τι­κή ομάδα του Μα­ξί­μου ισορ­ρο­πεί πάνω στην κόψη του ξυ­ρα­φιού.

Στη βάση αυτής της αστά­θειας βρί­σκε­ται η υπο­χρέ­ω­ση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να επι­βά­λει μια ακραιφ­νώς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, το Ασφα­λι­στι­κό Κα­τρού­γκα­λου. Το Μα­ξί­μου βρί­σκε­ται με­τα­ξύ Σκύλ­λας και Χά­ρυ­βδης: Αφε­νός, οι δα­νει­στές ζη­τούν ακόμα σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα: Ζη­τή­σα­με αγε­λά­δα, λένε, και ο Τσί­πρας μάς έστει­λε γάτα. Η προ­ο­πτι­κή της επα­νά­λη­ψης των χρη­μα­το­δο­τι­κών εκ­βια­σμών της άνοι­ξης του 2015 μοιά­ζει εφιαλ­τι­κή για την κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και για το ντό­πιο κα­θε­στώς που απαι­τεί επει­γό­ντως την επι­βο­λή των μέ­τρων. Υπο­ση­μειώ­νο­ντας μά­λι­στα ότι αν ο Αλ. Τσί­πρας δεν μπο­ρεί, υπάρ­χει πλέον ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης...

Αφε­τέ­ρου, οι συ­ντα­ξιού­χοι, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι αγρό­τες, οι αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι με «μπλο­κά­κι», δια­πι­στώ­νουν ότι η «γάτα» του Κα­τρού­γκα­λου έχει 9 ουρές: τσα­κί­ζει όποια ερ­γα­το­λαϊ­κή κα­τά­κτη­ση έχει απο­μεί­νει ζω­ντα­νή μέσα στο δη­μό­σιο σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, στρώ­νο­ντας το χαλί για την επέ­λα­ση των ιδιω­τι­κών ασφα­λί­σε­ων.

Το συλ­λα­λη­τή­ριο των δι­κη­γό­ρων και των μη­χα­νι­κών ήταν ένα ηχηρό πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα. Σειρά παίρ­νουν οι αγρό­τες, ενώ θα ακο­λου­θή­σουν οι απερ­γί­ες των μι­σθω­τών. Η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση απέ­να­ντι στην πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ήδη εδώ και δη­λώ­νει ότι αυτή η αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση δεν θα πε­ρά­σει.

Έναν χρόνο μετά, η ελ­πί­δα έχει με­τα­τρα­πεί σε φόβο. Έναν χρόνο μετά, η συ­ζή­τη­ση για την εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στο βάλτο όπου οδή­γη­σε η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ανοί­ξει. Οι απα­ντή­σεις δια­μορ­φώ­νο­νται από δεξιά και είναι επεί­γον να δια­μορ­φω­θούν ανά­λο­γα και από αρι­στε­ρά. Για να συ­νε­χί­σου­με τη μάχη για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, για την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων, για την ευ­ρύ­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση.
rproject.gr