Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Οι Θέσεις της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ για την Κοινωνική Ασφάλιση

1. Οι διαχρονικές πολιτικές υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης. Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, η κοινωνική ασφάλιση και τα εργασιακά δικαιώματα, μπήκαν στο στόχαστρο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην ΕΕ και σ’ όλο τον κόσμο.
Τότε, ξε­κι­νά να προ­ω­θεί­ται και στη χώρα μας από τις κυ­βερ­νή­σεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σειρά αντια­σφα­λι­στι­κών νόμων, που ξη­λώ­νουν (σε συγ­χρο­νι­σμό με την απορ­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων) το δη­μό­σιο σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και πρό­νοιας.

Οι κυ­βερ­νή­σεις αυτές αντι­με­τώ­πι­ζαν την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση ως δη­μο­σιο­νο­μι­κό πρό­βλη­μα και όχι ως κοι­νω­νι­κό δι­καί­ω­μα. Έτσι, πήραν μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της δη­μό­σιας χρη­μα­το­δό­τη­σής της, συρ­ρί­κνω­σης των πα­ρο­χών της και ιδιω­τι­κο­ποί­η­σής της, με κύρια θύ­μα­τα τους νέους και τις γυ­ναί­κες.
2. Τα Μνη­μό­νια ως συ­νέ­χεια και τομή απορ­ρύθ­μι­σης και κα­τε­δά­φι­σης της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης.
Οι δα­νει­στές και οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις είχαν εξ αρχής βα­σι­κό στόχο με τα μνη­μό­νια να κα­τε­δα­φί­σουν την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση και να προ­ω­θή­σουν ως μο­να­δι­κές και ανα­πό­φευ­κτες τα­ξι­κές πο­λι­τι­κές στα­δια­κής απε­μπλο­κής του κρά­τους από την υπο­χρε­ώ­ση χρη­μα­το­δό­τη­σής της, μειώ­σης των συ­ντά­ξε­ων και ενί­σχυ­σης της ιδιω­τι­κής ασφά­λι­σης. Πρό­κει­ται για την εφαρ­μο­γή των αντια­σφα­λι­στι­κών σχε­δί­ων Σπρά­ου – Γιαν­νί­τση, που απέ­τυ­χαν, λόγω των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, να εφαρ­μό­σουν αρ­κε­τά χρό­νια πριν.
Οι μνη­μο­νια­κοί νόμοι, πα­ρό­τι απο­τε­λούν συ­νέ­χεια και επι­τά­χυν­ση της απορ­ρυθ­μι­στι­κής προ­σπά­θειας του­λά­χι­στον δύο δε­κα­ε­τιών, συ­νι­στούν ση­μα­ντι­κή αλ­λα­γή, στην ουσία τομή, στη διαρ­κή προ­σπά­θεια των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου και των πο­λι­τι­κών δια­χει­ρι­στών του για κα­τα­στρο­φή της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης και των συ­ντά­ξε­ων στη χώρα μας και για κα­τάρ­γη­ση του ρόλου του Κρά­τους ως εγ­γυ­η­τή των πα­ρο­χών της.
Οι μνη­μο­νια­κές πολ­τι­κές θί­γουν όλους ανε­ξαι­ρέ­τως τους ασφα­λι­σμέ­νους, πα­λιούς, νέους και μελ­λο­ντι­κούς. Οι αλ­λε­πάλ­λη­λες μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων δεν ωφέ­λη­σαν ούτε για λί­γους μήνες την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση. Αντί­θε­τα ενί­σχυ­σαν την ύφεση και την ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή.
Οι συ­ντά­ξεις, κύ­ριες και επι­κου­ρι­κές, μειώ­θη­καν από το 2009 35 – 50%. Πα­ράλ­λη­λα, οι οφει­λές επι­χει­ρή­σε­ων από ανεί­σπρα­κτες ει­σφο­ρές έφτα­σαν μαζί με τις νό­μι­μες προ­σαυ­ξή­σεις τα 22 δισ. ευρώ (15 + 7 δις ευρώ) λόγω της συ­νει­δη­τής απα­ξί­ω­σης και υπο­στε­λέ­χω­σης των δη­μο­σί­ων ει­σπρα­κτι­κών και ελεγ­κτι­κών μη­χα­νι­σμών. Από τότε, η δη­μό­σια κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση χάνει ετη­σί­ως 10 δισ. ευρώ από τις μειώ­σεις μι­σθών, την γε­νι­κευ­μέ­νη απορ­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, την μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών κατά 3,9% και τον τρι­πλα­σια­σμό της ανερ­γί­ας καθώς και 8 δισ. ετη­σί­ως από την ανα­σφά­λι­στη και αδή­λω­τη ερ­γα­σία και την ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή, που εκτι­νά­χτη­καν στο 36%. Τα χρέη του Κρά­τους προς αυτή, λόγω αθέ­τη­σης υπο­χρε­ώ­σε­ών του από την τρι­με­ρή χρη­μα­το­δό­τη­ση, ξε­περ­νούν τα 20 δισ. ευρώ.
Οι οι­κο­νο­μι­κές προ­βο­λές για την μελ­λο­ντι­κή κα­τά­στα­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, εάν πα­ρα­μεί­νουν οι πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας με υψηλή ανερ­γία, είναι εν­δει­κτι­κές του αδιε­ξό­δου, στο οποίο την οδη­γούν οι δια­δο­χι­κοί μνη­μο­νια­κοί «σω­τή­ρες» και «με­ταρ­ρυθ­μι­στές».
Οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις μεί­ω­σαν δρα­στι­κά τις κύ­ριες και επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις, και άλ­λα­ξαν τον χα­ρα­κτή­ρα της επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης από δη­μό­σιο ανα­δια­νε­μη­τι­κό σε κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό, με τη θέ­σπι­ση του ατο­μι­κού λο­γα­ρια­σμού για κάθε ασφα­λι­σμέ­νο. Λε­η­λά­τη­σαν με το PSI+ τα ενα­πο­μεί­να­ντα απο­θε­μα­τι­κά των ασφα­λι­στι­κών Τα­μεί­ων, κου­ρεύ­ο­ντας από αυτά συ­νο­λι­κά πάνω από 20 δισ. ευρώ.
Το «νέο μνη­μο­νια­κό ασφα­λι­στι­κό» είναι έτσι δο­μη­μέ­νο, ώστε με την πα­ρού­σα πλή­ρως απορ­ρυθ­μι­σμέ­νη αγορά ερ­γα­σί­ας να μη δίνει πλή­ρεις συ­ντά­ξεις. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία, - ιδιαί­τε­ρα οι νέοι - αδυ­να­τούν να εξα­σφα­λί­σουν τις νέες προ­ϋ­πο­θέ­σεις συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, δη­λα­δή 40 έτη πλή­ρους ασφά­λι­σης, σ’ ένα πε­ρι­βάλ­λον ύφε­σης και υψη­λής ανερ­γί­ας.
Η αλ­λη­λεγ­γύη των γε­νε­ών εφαρ­μό­ζε­ται από τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις με τέ­τοιο τρόπο, που οδη­γεί σε δια­γε­νε­α­κό αντα­γω­νι­σμό και η ενο­ποί­η­ση των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων με­τα­τρέ­πε­ται σε ισο­πέ­δω­ση του επι­πέ­δου πα­ρο­χών.
3. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα του νέου μνη­μο­νια­κού μο­ντέ­λου κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης:
  • Υπο­νό­μευ­ση και συρρ­ρί­κνω­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης μέσω του πε­ριο­ρι­σμού εγ­γύ­η­σης του κρά­τους ου­σια­στι­κά μόνο στην «εθνι­κή» σύ­ντα­ξη, της αθέ­τη­σης της τρι­με­ρούς χρη­μα­το­δό­τη­σης και της εξα­το­μί­κευ­σης των συ­ντά­ξε­ων.
  • Με­τα­τρο­πή ενός συ­στή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης των γε­νε­ών σε ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­ντέ­λο σύ­γκρου­σης των γε­νε­ών και ενο­χο­ποί­η­σης των ηλι­κιω­μέ­νων.
  • Ει­σα­γω­γή της ''ε­θνι­κή­ς'' σύ­ντα­ξης των 360 – 384 ευρώ, για να προ­ω­θη­θεί ένα μο­ντέ­λο κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας μόνο της ακραί­ας φτώ­χειας και ως εκ τού­του διαιώ­νι­σης της.
  • Υπο­λο­γι­σμός συ­ντά­ξι­μου μι­σθού σε όλο τον ερ­γα­σια­κό βίο, που κα­θι­στά τη σύ­ντα­ξη από ανα­πλή­ρω­ση μι­σθού «εξό­δου» από την ερ­γα­σία σε συσ­σώ­ρευ­ση ατο­μι­κών απο­τα­μιεύ­σε­ων από την ερ­γα­σία.
  • Μα­κρο­πρό­θε­σμος δη­μο­σιο­νο­μι­κός πε­ριο­ρι­σμός των συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών δα­πα­νών, ώστε να αυ­ξη­θούν μόνο κατά 2,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, ενώ οι συ­ντα­ξιού­χοι θα έχουν αυ­ξη­θεί 70%.
  • Σύν­δε­ση των ορίων ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης με το προσ­δό­κι­μο ζωής από το 2021, με στόχο  το γε­νι­κό όριο των 67 ετών να μπο­ρεί να αυ­ξά­νε­ται ανά τριε­τία.
4. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ με το 3ο μνη­μό­νιο συ­νε­χί­ζει την κα­τα­στρο­φή της κοι­νω­νι­κής ασφα­λι­σης και των συ­ντά­ξε­ων.
                  Η κυ­βέρ­νη­ση έχει ήδη, μετά τις εκλο­γές στις 20/9/2015, νο­μο­θε­τή­σει δε­σμεύ­σεις της από το 3ο μνη­μό­νιο για μεί­ω­ση των κύ­ριων και επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων με την αύ­ξη­ση από 4% σε 6% και από 0 σε 6% αντί­στοι­χα των κρα­τή­σε­ων σε αυτές για υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη. Τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση των κα­τώ­τε­ρων συ­ντά­ξε­ων για όσους συ­ντα­ξιο­δο­τη­θούν μετά την 1-7-2015 (από 486 ευρώ μη­νιαία σε 392,7 ευρώ για όσους φύ­γουν πάνω από 67 ετών και 150 – 338 ευρώ για όσους φύ­γουν πριν τα 67 τους), την επα­να­φο­ρά σε χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή των μνη­μο­νια­κών νόμων 3863/10 και 3865/2010 για στα­δια­κές συ­νε­χείς ετή­σιες μειώ­σεις των κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων, την αύ­ξη­ση των ορίων ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης από 6 μήνες μέχρι και 17 χρό­νια κα­ταρ­γώ­ντας κα­το­χυ­ρω­μέ­να και θε­με­λιω­μέ­να συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, με κύρια θύ­μα­τα ερ­γα­ζό­με­νες με ανή­λι­κα παι­διά, τη χει­ρο­τέ­ρευ­ση της ρύθ­μι­σης των 100 δό­σε­ων για οφει­λές προς ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, την κα­τάρ­γη­ση αντι­μνη­μο­νια­κών και ευ­νοϊ­κών για τους ασφα­λι­σμέ­νους νο­μο­θε­τι­κών ρυθ­μί­σε­ων, ψη­φι­σμέ­νων από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ πριν υπο­γρά­ψει το 3ο μνη­μό­νιο.
Οι προ­τά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης προς το κουαρ­τέ­το των δα­νει­στών δεν συ­νι­στούν, όπως αυτή ισχυ­ρί­ζε­ται, ασφα­λι­στι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση που θα σώσει την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, αλλά νέα λε­η­λα­σία των συ­ντά­ξε­ων με κύρια θύ­μα­τα τους χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους, τους νέους συ­ντα­ξιού­χους, τους επαγ­γελ­μα­τί­ες και τους αγρό­τες.
Στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης είναι να τη­ρη­θούν οι δε­σμεύ­σεις της από το τρίτο μνη­μό­νιο για μεί­ω­ση των συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών δα­πα­νών κατά 2,25 δις ευρώ το 2015/2016, για να δο­θούν στους δα­νει­στές για την απο­πλη­ρω­μή του επα­χθούς και άδι­κου δη­μο­σί­ου χρέ­ους της χώρας.
Οι δα­νει­στές θα αξιο­ποι­ήσουν στις «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις» τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­τά­σεις ως πρώτο βήμα, για να επι­βάλ­λουν αυτά που η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ μαζί με ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ ψή­φι­σαν με το 3ο μνη­μό­νιο, αλλά και πολύ χει­ρό­τε­ρα, δη­λα­δή τη με­τα­τρο­πή όλων των συ­ντά­ξε­ων, κα­τα­βαλλόμενων και μελ­λο­ντι­κών, σε επι­δό­μα­τα φτώ­χειας και εξα­θλί­ω­σης.
Με τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­τά­σεις:
  • Από 1/1/2016 και μέχρι το 2019, κα­ταρ­γεί­ται στα­δια­κά το ΕΚΑΣ, που σή­με­ρα χο­ρη­γεί­ται σε 370.000 χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους, που θα οδη­γη­θούν κάτω από τα όρια της ακραί­ας φτώ­χειας με μεί­ω­ση μη­νιαί­ου ει­σο­δή­μα­τος 193 ευρώ κατά μέσο όρο.
  • Οι συ­ντά­ξεις υπε­ρη­λί­κων ανα­σφά­λι­στων Ελ­λή­νων και ομο­γε­νών, 360 ευρώ το μήνα, με­τα­τρέ­πο­νται σε Επί­δο­μα Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, με τόσο αυ­στη­ρές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, που δεν θα το πάρει σχε­δόν κα­νείς.
  • Ορι­στι­κο­πο­εί­ται το σπά­σι­μο της κύ­ριας σύ­ντα­ξης σε εθνι­κή και ανα­λο­γι­κή - αντα­πο­δο­τι­κή, ώστε η κυ­βέρ­νη­ση να εφαρ­μό­σει την μνη­μο­νια­κή δέ­σμευ­σή της για μεγα­λύ­τε­ρη σύν­δε­ση ει­σφο­ρών –πα­ρο­χών με στόχο με­τα­τρο­πή του δη­μό­σιου, κα­θο­λι­κού και ανα­δια­νε­μη­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης σε κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό και εξα­το­μι­κευ­μέ­νο.
  • Η λε­γό­με­νη εθνι­κή σύ­ντα­ξη, ύψους 384 ευρώ, δί­νε­ται με τέ­τοιες προ­ϋ­πο­θέ­σεις που με­γά­λες κα­τη­γο­ρί­ες δι­καιού­χων – κυ­ρί­ως ΑμεΑ με ανα­πη­ρία μι­κρό­τε­ρη του 80% και όσοι/ες φύ­γουν με μειω­μέ­νη σύ­ντα­ξη πριν την πλήρη θε­με­λί­ω­ση ασφα­λι­στι­κού δι­καιω­μά­τος τους - θα παίρ­νουν πολύ λι­γό­τε­ρα από αυτό το ποσό.
  • Το ανα­λο­γι­κό- αντα­πο­δο­τι­κό τμήμα της κύ­ριας σύ­ντα­ξης υπο­λο­γί­ζε­ται με τέ­τοιο τρόπο, λόγω του ότι ο συ­ντά­ξι­μος μι­σθός κα­θο­ρί­ζε­ται με το μέσο όρο των μη­νιαί­ων απο­δο­χών στο σύ­νο­λο του ερ­γα­σια­κού βίου και κυ­ρί­ως οι συ­ντε­λε­στές ανα­πλή­ρω­σης μειώ­νο­νται, ώστε η τε­λι­κή σύ­ντα­ξη να είναι μειω­μέ­νη για όσους συ­ντα­ξιο­δο­τη­θούν μετά την 1/1/2016 από 15% έως 30%. Πρό­κει­ται για τη «σφαγή» των «νέων» συ­ντα­ξιού­χων.
  • Οι ήδη καταβαλ­λό­με­νες κύ­ριες συ­ντά­ξεις θα επα­νυ­πο­λο­γι­στούν με βάση τα όσα ισχύ­ουν για τους «νέους» συ­ντα­ξιού­χους. Όταν προ­κύ­πτει μεί­ω­ση, αυτή θα δί­νε­ται ως προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά, που όμως θα βαί­νει μειού­με­νη μετά τον Ιού­λιο 2018, με συ­νέ­πεια τη μεί­ω­ση και των ήδη κα­τα­βαλ­λό­με­νων συ­ντά­ξε­ων.
  • Με­γά­λο μέρος από τις ήδη κα­τα­βαλ­λό­με­νες κυ­ριες συ­ντά­ξεις θα μειω­θεί από τώρα, όπως για τους 370.000 χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους, που παίρ­νουν το στα­δια­κά κα­ταρ­γού­με­νο ΕΚΑΣ, και για τους 500.000, που παίρ­νουν επι­δό­μα­τα τε­κνων που άμεσα μειώ­νο­νται. Επί­σης, όπως πρα­να­φέρ­θη­κε, μειώ­σεις έχουν ήδη γίνει από την πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση στις κα­τα­βαλ­λό­με­νες κύ­ριες συ­ντά­ξεις λόγω αύ­ξη­σης της ει­σφο­ράς για υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, λόγω μεί­ω­σης της κα­τώ­τε­ρης σύ­ντα­ξης για όσους/σες συ­ντα­ξιο­δο­τού­νται μετά την 1/7/2015 και λόγω αύ­ξη­σης από 19-8-2015, της ποι­νής κατά 10% επι­πλέ­ον ετη­σί­ως για όσους/ες κά­νουν χρήση του δι­καιώ­μα­τος πρό­ω­ρης συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης.
  • Η κυ­βέρ­νη­ση με τον επα­νυ­πο­λο­γι­σμό όλων των κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων επι­διώ­κει να δι­καιο­λο­γή­σει τη μη εφαρ­μο­γή των απο­φά­σε­ων Ανω­τά­των Δι­κα­στη­ρί­ων περί αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τας των πε­ρι­κο­πών στις κύ­ριες και επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις κατά το 2012, γε­γο­νός απα­ρά­δε­κτο για μία δη­μο­κρα­τι­κή χώρα.
  • Στις επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις εφαρ­μό­ζε­ται για όλους/ες η ρήτρα μη­δε­νι­κού ελ­λείμ­μα­τος, που με­το­νο­μά­ζε­ται σε κα­νό­να βιω­σι­μό­τη­τας και προ­βλέ­πει άμε­σες και συ­νε­χείς μειώ­σεις για όσους συ­ντα­ξιο­δο­τη­θούν μετά την 1-1-2016, αλλά και στις ήδη κα­τα­βαλ­λό­με­νες μετά τον Ιού­λιο του 2018, που έχουν ήδη μειω­θεί από την πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση κατά 6% λόγω θέ­σπι­σης αντί­στοι­χου πο­σο­στού κρά­τη­σης για υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη.
  • Για τις εφά­παξ πα­ρο­χές κα­θιε­ρώ­νε­ται νέος μα­θη­μα­τι­κός τύπος, σύμ­φω­να με τον οποίο οι νέες μειώ­σεις θα κυ­μαν­θούν από 10% έως 15%, ενώ για τα με­ρί­σμα­τα του με­το­χι­κού τα­μεί­ου πο­λι­τι­κών υπαλ­λή­λων θα φτά­σουν στο 30%.
  • Αυ­ξά­νο­νται υπέρ­με­τρα οι ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών, των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων επι­στη­μό­νων και, κυ­ρί­ως, των αγρο­τών που τρι­πλα­σιά­ζο­νται και, μαζί με τις άλλες μνη­μο­νια­κές και φο­ρο­λο­γι­κές υπο­χρε­ώ­σεις τους, οδη­γού­νται ου­σια­στι­κά στην έξοδο από το επάγ­γελ­μά τους και στην ανερ­γία.
  • Αυ­ξά­νο­νται οι ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές για επι­κου­ρι­κή ασφά­λι­ση 1% για τους ερ­γο­δό­τες και 0,5% για τους ερ­γα­ζο­μέ­νους, των οποί­ων οι μι­σθοί θα έχουν αντί­στοι­χη μεί­ω­ση.
  • Ενο­ποιού­νται όλα τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία κύ­ριας ασφά­λι­σης και εφά­παξ (πρό­νοιας) σε ένα υπέρ-τα­μείο. Η δη­μιουρ­γία ενός υπέρ – Τα­μεί­ου κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων για όλους, και μά­λι­στα άμεσα, με συ­μπί­ε­ση των ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των προς τα κάτω, θα προ­κα­λέ­σει λει­τουρ­γι­κό χάος, ορ­γα­νω­τι­κή πα­ρα­λυ­σία και τα­λαι­πω­ρία έως βα­σα­νι­σμό υπαλ­λή­λων και ασφα­λι­σμέ­νων. Θα αυ­ξή­σει το χρόνο ανα­μο­νής για χο­ρή­γη­ση συ­ντά­ξε­ων, θα χει­ρο­τε­ρεύ­σει το επί­πεδό τους. Τέ­τοιας έκτα­σης ορ­γα­νω­τι­κές αλ­λα­γές στον υπό­λοι­πο κόσμο γί­νο­νται με με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δο 3 έως 10 ετών και μετά από διά­λο­γο με τους φο­ρείς των ασφα­λι­σμέ­νων, που εδώ δεν έγινε.
Τα πα­ρα­πά­νω μέτρα δί­νουν τη χα­ρι­στι­κή βολή στα ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα, ακρω­τη­ριά­ζουν την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση προς όφε­λος των ιδιω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών εται­ρειών και συρ­ρι­κνώ­νουν την ευ­θύ­νη του κρά­τους μόνο στην αντι­με­τώ­πι­ση της φτώ­χειας.
Οι προ­τά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης δεν οδη­γούν σε εξί­σω­ση, αλλά σε κα­τε­δά­φι­ση ασφα­λι­στι­κών πα­ρο­χών σε όλους ανε­ξαι­ρέ­τως τους ασφα­λι­σμέ­νους, ιδιαί­τε­ρα στους νέους από τους οποί­ους στε­ρούν κάθε ελ­πί­δα να πά­ρουν κά­πο­τε σύ­ντα­ξη, ενι­σχύ­ο­ντας – σε συν­δυα­σμό με την υψηλή ανερ­γία, την κα­κο­πλη­ρω­μέ­νη και ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία – το ρεύμα με­τα­νά­στευ­σης στο εξω­τε­ρι­κό των πιο ει­δι­κευ­μέ­νων και εκ­παι­δευ­μέ­νων.
Για άλλη μια φορά απο­δει­κνύ­ε­ται ότι στα μνη­μό­νια δεν χω­ρούν ούτε κοι­νω­νι­κά ισο­δύ­να­μα ούτε πα­ράλ­λη­λα προ­γράμ­μα­τα, που υπο­σχό­ταν η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση. Τα κα­τα­στρο­φι­κά μνη­μό­νια ή τα εφαρ­μό­ζεις ή τα κα­ταρ­γείς. Εν­διά­με­σος δρό­μος, λόγω και της τα­πει­νω­τι­κής επο­πτεί­ας των δα­νει­στών, δεν υπάρ­χει.
5. Μπο­ρού­με να τους στα­μα­τή­σου­με ! Υπάρ­χει  άλλος δρό­μος.
Η Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση στη χώρα μας δεν έχει προ­βλή­μα­τα λόγω υψη­λών δα­πα­νών της για συ­ντά­ξεις, αφού αυτές έχουν μειω­θεί δρα­στι­κά (35-50%) τα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων, αλλά λόγω της δρα­μα­τι­κής μεί­ω­σης των εσό­δων της, εξαι­τί­ας των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας και απορ­ρύθ­μι­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, που οδή­γη­σε σε ερ­γο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία και εκτί­να­ξη της αδή­λω­της και ανα­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας. Επο­μέ­νως η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση μπο­ρεί να στη­ρι­χτεί και να ανα­βαθ­μι­στεί, μόνον εφό­σον κα­ταρ­γη­θούν τα μνη­μό­νια, δια­σφα­λι­στούν και αυ­ξη­θούν τα έσοδά της,  δη­λα­δή ΕΑΝ:
  1. Ανα­κε­φα­λαιο­ποι­η­θεί, δη­λα­δή απο­κα­τα­στα­θεί με συ­μπλη­ρω­μα­τι­κούς δη­μό­σιους πό­ρους, που θα προ­έλ­θουν από την φο­ρο­λό­γη­ση των με­γά­λων κερ­δών και του με­γά­λου πλού­του, καθώς και με άλ­λους τρό­πoυς όπως πε­ρι­γρά­φο­νται πα­ρα­κά­τω (θέση 13), η δια­χρο­νι­κή λε­η­λα­σία των απο­θε­μα­τι­κών της από τις κυ­βερ­νή­σεις, τις τρά­πε­ζες και την με­γα­λο­ερ­γο­δο­σία.
  2. Μειω­θεί η ανερ­γία με την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων λι­τό­τη­τας και την προ­ώ­θη­ση ενός ανα­πτυ­ξια­κού σχε­δί­ου πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης προς όφε­λος του λαού.
  3. Χτυ­πη­θεί η ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή και η ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία,  ώστε να απο­δο­θούν στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση ετη­σί­ως μέχρι 8 δις ευρώ πρό­σθε­τοι πόροι.
  4. Αρ­χί­σουν να αυ­ξά­νο­νται οι μι­σθοί, με την απο­κα­τά­στα­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας.
  5. Επα­ναρ­ρυθ­μι­στούν και απο­κα­τα­στα­θούν οι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις και πε­ριο­ρι­στούν δρα­στι­κά οι ελα­στικές μορφές ερ­γα­σί­ας προς όφε­λος της πλή­ρους και στα­θε­ρής.
  6. Αυξη­θεί η κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­σή της σύμ­φω­να με τις ανά­γκες της και την υπο­χρέ­ω­ση του κρά­τους από την τρι­με­ρή χρη­μα­το­δό­τη­σή της.
  7. Αξιο­ποιεί­ται με ασφά­λεια και όχι με ρίσκο ή τζόγο η ενα­πο­μεί­να­σα κι­νη­τή και ακί­νη­τη πε­ριου­σία της.
  8. Γίνει βα­θειά δια­γρα­φή του δη­μο­σί­ου χρέ­ους της χώρας, ώστε να υπάρ­ξουν οι ανα­γκαί­οι δη­μό­σιοι πόροι για την χρη­μα­το­δό­τη­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, των κοι­νω­νι­κών πο­λι­τι­κών και της ανά­πτυ­ξης.
Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟ­ΤΗ­ΤΑ αγω­νί­ζε­ται για ένα δη­μό­σιο σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, εγ­γυ­η­μέ­νων πα­ρο­χών, αλ­λη­λέγ­γυο, ανα­δια­νε­μη­τι­κό και κα­θο­λι­κό.
Γνω­ρί­ζου­με ότι για τα πα­ρα­πά­νω θα συ­να­ντή­σου­με τη λυσ­σα­λέα αντί­δρα­ση των δα­νει­στών και της Ευ­ρω­ζώ­νης.                                                                                 
Ανά­με­σα, όμως, στον αργό μνη­μο­νια­κό θά­να­το της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, των συ­ντα­ξιού­χων, των νέων και σε μία νέα ελ­πι­δο­φό­ρα αρχή σε ρήξη με τη χρε­ο­μη­χα­νή και την Ευρω­ζώ­νη, που για τη χώρα μας ταυ­τί­ζε­ται με συ­νε­χή λι­τό­τη­τα, προ­τι­μού­με το δεύ­τε­ρο.
Η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα, σε συν­δυα­σμό με ένα αντι­μνη­μο­νια­κό προ­ο­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα, μπο­ρούν να δώ­σουν την ανα­γκαία οι­κο­νο­μι­κή ρευ­στό­τη­τα για να στη­ρι­χτούν τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, να μειω­θεί η ανερ­γία, να χρη­μα­το­δο­τη­θεί η Παι­δεία, η Κοι­νω­νι­κή Προ­στα­σία, η Υγεία και η Ανά­πτυ­ξη.
6. Oι προ­τά­σεις της ΛΑΕ για την Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση συν­δέ­ο­νται με τις προ­τά­σεις της για την ανα­στή­λω­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και την ανά­πτυ­ξη της χώρας.
Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟ­ΤΗ­ΤΑ προ­τεί­νει τη συ­γκέ­ντρω­ση των ανα­γκαί­ων πόρων, ώστε να εξα­σφα­λι­στούν οι συ­ντά­ξεις του μέλ­λο­ντος, αλλά και για να βελ­τιω­θεί σή­με­ρα το επί­πε­δο της πα­ρε­χό­με­νης κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας και κοι­νω­νι­κών-ασφα­λι­στι­κών πα­ρο­χών.
Οι προ­τά­σεις της ΛΑΕ για ένα δη­μό­σιο και αλ­λη­λέγ­γυο σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στις εγ­γυ­ή­σεις για την επαρ­κή χρη­μα­το­δό­τη­σή της. Συν­δέ­ο­νται στενά με τις υπό­λοι­πες προ­τά­σεις της για κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, βα­θειά δια­γρα­φή του χρέ­ους, απο­κα­τά­στα­ση, προ­ά­σπι­ση και ανα­βάθ­μι­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, 35ωρο, στή­ρι­ξη των ανέρ­γων, διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και του κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου, ενί­σχυ­ση της ερ­γα­τι­κής συμ­με­το­χής, κα­τα­πο­λέ­μη­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των και εξά­λει­ψη της φτώ­χειας στη χώρα μας.
Η αντι­με­τώ­πι­ση του δη­μο­γρα­φι­κού προ­ϋ­πο­θέ­τει ακύ­ρω­ση της λι­τό­τη­τας, ανά­πτυ­ξη με δη­μιουρ­γία θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας και ανα­δια­νο­μή ει­σο­δη­μά­των υπέρ των λαϊ­κών στρω­μά­των καθώς και κα­τα­πο­λέ­μη­ση της αδή­λω­της, απλή­ρω­της και ανα­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας.
7. Ο οι­κο­νο­μι­κός και κοι­νω­νι­κός ρόλος της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης.
Οι θέ­σεις της ΛΑΕ για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση βα­σί­ζο­νται στις πα­ρα­δο­χές ότι:
  • Οι αλ­λε­πάλ­λη­λες μειώ­σεις συ­ντά­ξε­ων δεν λύ­νουν τα προ­βλή­μα­τα της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης, αλλά τα οξύ­νουν.
  • Οι εναλ­λα­κτι­κές πο­λι­τι­κές πρέ­πει να διορ­θώ­νουν τις υπάρ­χου­σες πα­θο­γέ­νειες αλλά και να θέ­τουν τις βά­σεις ενός συ­στή­μα­τος κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, που θα ανα­κτή­σει τα κοι­νω­νι­κά και ανα­δια­νε­μη­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του.
  • Ο μα­κρο­πρό­θε­σμος σχε­δια­σμός για την ανα­βάθ­μι­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και συ­νο­λι­κά των κοι­νω­νι­κών πο­λι­τι­κών πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται άμεσα μέτρα ικα­νο­ποί­η­σης επει­γου­σών ανα­γκών των συ­ντα­ξιού­χων και των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων.
8. Βα­σι­κές αρχές ορ­γά­νω­σης και λει­τουρ­γί­ας της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης.
Η ΛΑΕ αγω­νί­ζε­ται για ένα δη­μό­σιο σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης:
  • Ισχυ­ρό και κοι­νω­νι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κό, έξω από τη λει­τουρ­γία της αγο­ράς, χωρίς να έχει σχέση με ''α­σφα­λι­στι­κά προ­ϊ­ό­ντα­'', που λαν­σά­ρουν ασφα­λι­στι­κές εται­ρεί­ες και μνη­μο­νια­κοί ''πλα­σιέ'' τους.
  • Δη­μό­σιο και υπο­χρε­ω­τι­κό. Για τη ΛΑΕ ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός «δη­μό­σιο» δεν βα­σί­ζε­ται μόνο στο τυ­πι­κό κρι­τή­ριο ορ­γά­νω­σης και νο­μι­κής μορ­φής, αλλά έχει την έν­νοια, πως το κρά­τος υπο­χρε­ού­ται να με­ρι­μνά για την εκ­πλή­ρω­ση των θε­σμο­θε­τη­μέ­νων υπο­χρε­ώ­σε­ων και πα­ρο­χών της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, στα πλαί­σια της θε­σμο­θε­τη­μέ­νης τρι­με­ρούς χρη­μα­το­δό­τη­σης και της συ­νταγ­μα­τι­κής επι­τα­γής (Άρθρο 22 παρ.5)
  • Κα­θο­λι­κό, που θα προ­στα­τεύ­ει εξ ίσου όλου/ες, ανε­ξάρ­τη­τα από το χρόνο που εντά­χτη­καν στην ασφά­λι­ση.
  • Ανα­δια­νε­μη­τι­κό, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με το μο­ντέ­λο ατο­μι­κών κου­μπα­ρά­δων, που θα ανα­δει­κνύ­ει τα θε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης των γε­νε­ών και τα αδιέ­ξο­δα της ατο­μι­κής κε­φα­λαιο­ποί­η­σης.
  • Πραγ­μα­τι­κά Αλ­λη­λέγ­γυο με­τα­ξύ των γε­νε­ών και όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων.
Η ΛΑΕ θε­ω­ρεί ότι πρέ­πει και μπο­ρούν να απο­κα­τα­στα­θούν σχέ­σεις αξιο­πι­στί­ας και εμπι­στο­σύ­νης των ασφα­λι­σμέ­νων, ιδιαί­τε­ρα των νέων, προς την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, εάν:
  • επα­νέλ­θει η εγ­γύ­η­ση των πα­ρο­χών ένα­ντι του μο­ντέ­λου “κα­θο­ρι­σμέ­νων ει­σφο­ρών”,
  • μπει τέλος στην ανα­σφά­λεια κα­θιε­ρώ­νο­ντας στα­θε­ρούς, κω­δι­κο­ποι­η­μέ­νους και ξε­κά­θα­ρους κα­νό­νες για τους ασφα­λι­σμέ­νους και τις επι­χει­ρή­σεις,
  • αντι­με­τω­πι­στούν απο­φα­σι­στι­κά τα φαι­νό­με­να δια­φθο­ράς,
  • υπο­χρε­ω­θούν οι επι­χει­ρή­σεις να τη­ρούν την κοι­νω­νι­κο­α­σφα­λι­στι­κή νο­μο­θε­σία,
  • δο­θούν θε­τι­κά κί­νη­τρα στον ερ­γα­ζό­με­νο, ώστε να διεκ­δι­κεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά το δι­καί­ω­μά του σε δη­λω­μέ­νη και πλή­ρως ασφα­λι­σμέ­νη ερ­γα­σία,
  • θε­σπι­στεί το δι­καί­ω­μα των εκ­προ­σώ­πων των ερ­γα­ζο­μέ­νων για έλεγ­χο μέσα στις επι­χει­ρή­σεις.
9. Η αντι­με­τώ­πι­ση της ει­σφο­ρο­δια­φυ­γής και της αδή­λω­της και ανα­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας.
Η αξιο­πι­στία της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης στις σχέ­σεις της με τους ασφα­λι­σμέ­νους μπο­ρεί να απο­κα­τα­στα­θεί πρω­τί­στως, εάν αντι­με­τω­πι­στούν η έκτα­ση αλλά και οι ρίζες της ει­σφο­ρο­δια­φυ­γής και της αδή­λω­της και ανα­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας.
Θα πρέ­πει να κα­ταρ­γη­θούν νο­μο­θε­τι­κές δια­τά­ξεις, που:
  • αφή­νουν «πα­ρά­θυ­ρα» στην αδή­λω­τη ερ­γα­σία,
  • κα­θιε­ρώ­νουν κα­νό­νες ερ­γα­σί­ας χωρίς δι­καιώ­μα­τα,
  • δυ­σχε­ραί­νουν  τον έλεγ­χο των δη­μο­σί­ων ελεγ­κτι­κών υπη­ρε­σιών,
  • βά­ζουν εμπό­δια στην εί­σπρα­ξη βε­βαιω­μέ­νων ει­σφο­ρών,
  • εν­δυ­να­μώ­νουν τη χρήση ελα­στι­κών μορ­φών ερ­γα­σί­ας, όπως τα μπλο­κά­κια.
  • αφή­νουν ατι­μώ­ρη­τες, όσες επι­χει­ρή­σεις πα­ρα­βιά­ζουν την ερ­γα­τι­κή και κοι­νω­νι­κο-ασφα­λι­στι­κή νο­μο­θε­σία.
Επί­σης η ΛΑΕ αγω­νί­ζε­ται για:
  • ασφά­λι­ση για υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη και σύ­ντα­ξη των ερ­γα­ζό­με­νων σε προ­γράμ­μα­τα κοι­νω­φε­λούς ερ­γα­σί­ας,
  • κα­τάρ­γη­ση των  δια­τά­ξε­ων που προ­βλέ­πουν μειω­μέ­νες ή μη­δε­νι­κές ερ­γο­δο­τι­κές ει­σφο­ρές (ει­σφο­ρο­α­παλ­λα­γές),
  • Εξο­μοί­ω­ση ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των των ελα­στι­κά ή με­ρι­κά ερ­γα­ζο­μέ­νων και των ερ­γα­ζο­μέ­νων με συμ­βά­σεις έργου, που υπο­κρύ­πτουν συμ­βά­σεις εξαρ­τη­μέ­νης ερ­γα­σί­ας, με αυτά των πλή­ρως ερ­γα­ζο­μέ­νων.
Η ενί­σχυ­ση της λει­τουρ­γι­κής ικα­νό­τη­τας, μη­χα­νορ­γά­νω­σης και στε­λέ­χω­σης των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων και των δη­μο­σί­ων ελεγ­κτι­κών υπη­ρε­σιών (ΣΕΠΕ, ΕΥΠΕΑ κλπ), η πλή­ρης νο­μι­κή και υπη­ρε­σια­κή κά­λυ­ψη των ελεγ­κτών από ασύ­δο­τους ερ­γο­δό­τες, η κω­δι­κο­ποί­η­ση και απλού­στευ­ση της ασφα­λι­στι­κής νο­μο­θε­σί­ας, με στόχο να θε­σπι­στεί Κώ­δι­κας Ασφα­λι­στι­κού Δι­καί­ου, η έκ­δο­ση χρη­στι­κού ασφα­λι­στι­κού οδη­γού και η προ­ώ­θη­ση μιας με­γά­λης δη­μό­σιας κα­μπά­νιας ενη­μέ­ρω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων για τα ασφα­λι­στι­κά τους δι­καιώ­μα­τα μπο­ρούν να ελα­χι­στο­ποι­ή­σουν την ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία και την ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή.
Ο εγ­γυ­η­τι­κός ρόλος του Κρά­τους στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση οφεί­λει να συν­δυά­ζε­ται με δια­δι­κα­σί­ες ου­σια­στι­κού κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου, ενερ­γή ενη­μέ­ρω­ση και συμ­με­το­χή εκ­προ­σώ­πων των ασφα­λι­σμέ­νων στη Διοί­κη­ση των Ασφα­λι­στι­κώ­νΤα­μεί­ων, στη λήψη των απο­φά­σε­ων και στο σχε­δια­σμό πο­λι­τι­κών για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση.
10. Ορ­γά­νω­ση και λει­τουρ­γία της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης με ενιαί­ους και δί­καιους κα­νό­νες.
Βα­σι­κοί κα­νό­νες για την ενο­ποί­η­ση ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων πρέ­πει να είναι η πρό­βλε­ψη ικα­νών με­τα­βα­τι­κών πε­ριό­δων, η μη ισο­δέ­πω­ση προς τα κάτω των ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των και η συ­ναί­νε­ση και δη­μο­κρα­τι­κή συμ­με­το­χή των ενο­ποιού­με­νων φο­ρέ­ων και των ασφα­λι­σμέ­νων.
Η θέση της ΛΑΕ είναι σε αντι­δια­στο­λή με την επι­χει­ρού­με­νη και εν εξε­λί­ξει ενο­ποί­η­ση σε σύ­ντα­ξη και πε­ρί­θαλ­ψη, που ξε­κί­νη­σε το 2008 και ολο­κλη­ρώ­νε­ται από το 2010 και μετά με βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό την κα­τε­δά­φι­ση ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των.
11. Ανά­γκη απο­κα­τά­στα­σης και ανα­βάθ­μι­σης των πα­ρο­χών Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης.
Η ΛΑΕ αγω­νί­ζε­ται για ένα δη­μό­σιο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα κα­θο­ρι­σμέ­νων πα­ρο­χών κύ­ριας και επι­κου­ρι­κής σύ­ντα­ξης, στο οποίο τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία και το κρά­τος εγ­γυώ­νται ενερ­γά την χο­ρή­γη­ση και την κοι­νω­νι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των συ­ντά­ξε­ων.
Η κύρια σύ­ντα­ξη να είναι στο 80% του συ­ντά­ξι­μου μι­σθού και η επι­κου­ρι­κή στο 20%.
Η κα­τώ­τε­ρη σύ­ντα­ξη να χο­ρη­γεί­ται στο 65ο έτος ηλι­κί­ας και να αντι­στοι­χεί σε 20 ημε­ρο­μί­σθια του ανει­δί­κευ­του ερ­γά­τη.
Απο­νο­μή συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών δι­καιω­μά­των “από το πρώτο έν­ση­μο”, ώστε ακόμα και οι ερ­γα­ζό­με­νοι για πρό­σκαι­ρο και σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα να έχουν κί­νη­τρο να διεκ­δι­κούν την ασφά­λι­σή τους.
Τα γε­νι­κά όρια ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης να επα­νέλ­θουν από τα 67 στα 65 έτη για πλήρη σύ­ντα­ξη και στα 60 για μειω­μέ­νη.
Προ­ϋ­πό­θε­ση ασφά­λι­σης 35 ετών για πλήρη σύ­ντα­ξη στα 58 έτη και 37 ετών ασφά­λι­σης χωρίς όριο ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης.
Δια­τή­ρη­ση για τους ασφα­λι­σμέ­νους πριν το 1983 της δυ­να­τό­τη­τας συ­ντα­ξιο­δό­τη­τη­σης με 35 έτη ασφά­λι­σης χωρίς όριο ηλι­κί­ας.
Συ­ντά­ξι­μος μι­σθός πρέ­πει να είναι ο μέσος όρος της κα­λύ­τε­ρης πε­ντα­ε­τί­ας.
Επα­νε­ξέ­τα­ση, σύμ­φω­να με τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, του Κα­νο­νι­σμού για τα Βαρέα και Αν­θυ­γιει­νά Επαγ­γέλ­μα­τα.
Το όριο ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης για τους ασφα­λι­σμέ­νους στο ΙΚΑ με 10.500 ημέ­ρες ασφά­λι­σης, εκ των οποί­ων 7500 στα Βαρειά και Ανθυ­γιειε­νά Επαγ­γέλ­μα­τα, να επα­νέλ­θει στο 58ο έτος για πλήρη σύ­ντα­ξη και στο 56ο έτος για μειω­μέ­νη, ενώ για όσους έχουν 4.500 έν­ση­μα με 3.700 από αυτά βαρέα στο 60ο έτος.
Ώριμα, κα­το­χυ­ρωμένα και θε­με­λιω­μέ­να συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά δι­καιώ­μα­τα θα εξα­κο­λου­θή­σουν να γί­νο­νται σε­βα­στά με με­τα­βα­τι­κές δια­τά­ξεις  χωρίς τις από­το­μες ανα­τρο­πές των τε­λευ­ταί­ων ετών. Επί­σης θα πρέ­πει να εφαρ­μο­στούν ολο­κλη­ρω­μέ­νες πο­λι­τι­κές στή­ρι­ξης της ανα­τρο­φής των τέ­κνων με δη­μό­σιες κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές και προ­σαρ­μο­γή των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των στις ανά­γκες των γο­νέ­ων τότε που τα χρειά­ζο­νται.
Είναι απα­ραί­τη­το ένα πλή­ρες και σύγ­χρο­νο μο­ντέ­λο προ­στα­σί­ας από τα ερ­γα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα και δια­σφά­λι­σης όρων υγιει­νής και ασφά­λειας στην ερ­γα­σία.
12. Οι βα­σι­κές αρχές χρη­μα­το­δό­τη­σης της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης.
Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση στη­ρί­ζε­ται οι­κο­νο­μι­κά, εκτός από τις ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές, στην τρι­με­ρή χρη­μα­το­δό­τη­ση σε εφαρ­μο­γή της 102 Διε­θνούς Σύμ­βα­σης Ερ­γα­σί­ας (αρθρο 71.3), που επι­κυ­ρώ­θη­κε με το Ν.3251/55 και προ­βλέ­πει τη συμ­με­το­χή του κρά­τους σ’ αυτή ως:
- νο­μο­θέ­τη,
- επό­πτη της λει­τουρ­γί­ας της,
- συγ­χρη­μα­το­δό­τη λόγω του υπο­χρε­ω­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα της,
-και εγ­γυ­η­τή της κα­τα­βο­λής των προ­βλε­πό­με­νων πα­ρο­χών της.
Η υπο­χρε­ω­τι­κή τρι­με­ρής χρη­μα­το­δό­τη­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης (κλά­δου κύ­ριας σύ­ντα­ξης και κλά­δου υγεί­ας) πρέ­πει να επα­νέλ­θει για το σύ­νο­λο των ασφα­λι­σμέ­νων.
Για την κύρια σύ­ντα­ξη μι­σθω­τών η ανα­λο­γία να δια­μορ­φώ­νε­ται σε 2/9 από τον ερ­γα­ζό­με­νο, 3/9 από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και 4/9 από τον ερ­γο­δό­τη.
Για την επι­κου­ρι­κή και την εφά­παξ ασφά­λι­ση θα ισχύ­ει δι­με­ρής χρη­μα­το­δό­τη­ση από ερ­γο­δό­τες και ερ­γα­ζο­μέ­νους και εφό­σον υπάρ­χουν ελ­λείμ­μα­τα θα κα­λύ­πτο­νται από τον ει­δι­κό υπο­λο­γα­ρια­σμό του ΑΚΑΓΕ.
Για τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους  η ανα­λο­γία θα είναι 6/9 από ασφα­λι­σμέ­νους και 3/9 από το κρά­τος, για τον ΟΓΑ και ΝΑΤ δεν θα μειω­θεί η ισχύ­ου­σα δη­μό­σια χρη­μα­το­δό­τη­ση.
Πρέ­πει να δοθεί η δυ­να­τό­τη­τα στους ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες και αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους επι­στή­μο­νες να επι­λέ­γουν ελεύ­θε­ρα την ασφα­λι­στι­κή κλάση, στην οποία μπο­ρούν να αντα­πο­κρι­θούν, και η με­τά­βα­σή τους σε ανώ­τε­ρη κλάση να έχει προ­αι­ρε­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Έτσι, θα ενερ­γο­ποι­η­θούν πολ­λοί ασφα­λι­σμέ­νοι στον ΟΑΕΕ και στο ΕΤΑΑ, που λόγω των ση­με­ρι­νών οι­κο­νο­μι­κών δυ­σχε­ρειών τους βρί­σκο­νται σε ου­σια­στι­κή ανα­στο­λή της ασφα­λι­στι­κής τους ικα­νό­τη­τας. Οι ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές τους πρέ­πει να αντα­πο­κρί­νο­νται με δί­καιο τρόπο στην πραγ­μα­τι­κή ει­σφο­ρο­δο­τι­κή ικα­νό­τη­τά τους.
13. Ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των λε­η­λα­τη­μέ­νων απο­θε­μα­τι­κών της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης.
Η δη­μό­σια κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση θα πρέ­πει να στη­ρι­χτεί και με νέους συ­μπλη­ρω­μα­τι­κούς δη­μό­σιους πό­ρους, για να κα­λυ­φθούν στα­δια­κά οι απώ­λειες των απο­θε­μα­τι­κών της από τη δια­χρο­νι­κή λε­η­λα­σία τους.
Τα απο­θε­μα­τι­κά της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης υφί­στα­νται από το 1950 μια συ­νε­χή λε­η­λα­σία από κυ­βερ­νή­σεις, τρά­πε­ζες και με­γα­λο­ερ­γο­δο­σία (μειω­μέ­νες έως μη­δε­νι­κές απο­δό­σεις των κα­τα­θέ­σε­ών τους, χρη­μα­τι­στη­ρια­κή κρίση 1999-2002, σκάν­δα­λο δο­μη­μέ­νων ομο­λό­γων, κού­ρε­μα ομο­λό­γων δη­μο­σί­ου των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων με το PSI+, ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σεις τρα­πε­ζών), με συ­νο­λι­κές απώ­λειες πε­ρί­που 120 δις ευρώ.
H κα­τα­λή­στευ­ση των απο­θε­μα­τι­κών κε­φα­λαί­ων της κοι­νω­νι­κής ασφα­λι­σης δεν τα εξα­φά­νι­σε. Απο­τε­λούν μέρος του ση­με­ρι­νού κοι­νω­νι­κού και ιδιω­τι­κού πλού­του. Πρέ­πει να απο­κα­τα­στα­θούν και να ανα­ζη­τη­θούν κατά βάση από την κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρή­σε­ων, ιδιαί­τε­ρα από αυτές που κερ­δο­σκο­πούν σε βάρος της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης.
Συ­μπλη­ρω­μα­τι­κοί δη­μό­σιοι πόροι χρη­μα­το­δό­τη­σης, επι­πλέ­ον της τρι­με­ρούς και τα­κτι­κής, της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης μπο­ρεί να προ­κύ­ψουν από:
  1. Στα­μά­τη­μα και απο­τρο­πή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων των Δη­μο­σί­ων Επι­χει­ρή­σε­ων και επα­νά­κτη­ση της δη­μό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας και ελέγ­χου σε ήδη ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες, στρα­τη­γι­κής και κοι­νω­νι­κής ση­μα­σί­ας, Δη­μό­σιες Eπι­χει­ρή­σεις και στα­θε­ρή ετή­σια αξιο­ποί­η­ση ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος των κερ­δών τους για τη στή­ρι­ξη της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης.
  2. Ποσο­στό στα κέρδη των τρα­πε­ζών, που πρέ­πει να εθνι­κο­ποι­η­θούν, για ανα­πλή­ρω­ση των απω­λειών της από ανα­κε­φα­λαιο­ποι­ή­σεις.
  3. Κοι­νω­νι­κή ρήτρα στα δη­μό­σια έργα: Πο­σο­στό υπέρ της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης επί της αξίας του ανα­λαμ­βα­νό­με­νου έργου, που θα επι­βα­ρύ­νει τον ερ­γο­λή­πτη στις συμ­βά­σεις δη­μο­σί­ων έργων και κρα­τι­κών προ­μη­θειών.
  4. Κοι­νω­νι­κή ρήτρα επί της δη­μό­σιας ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας: Πο­σο­στό υπέρ της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης των εκά­στο­τε ανα­προ­σαρ­μο­γών της αντι­κει­με­νι­κής αξίας των ακι­νή­των και εκτά­σε­ων γης του δη­μο­σί­ου.
  5. Πο­σο­στό επί των κερ­δών επι­χει­ρή­σε­ων τυ­χε­ρών παι­χνι­διών (ΟΠΑΠ, κα­ζί­νο).
  6. Τμήμα των προ­στί­μων που επι­βάλ­λο­νται για φο­ρο­δια­φυ­γή.
  7. Όλο το ποσό των προ­στί­μων που επι­βάλ­λο­νται για ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή και για ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία.
  8. Τμήμα των προ­στί­μων που επι­βάλ­λο­νται από το Υπουρ­γείο Εμπο­ρί­ου ή από την Αρχή Αντα­γω­νι­σμού.
  9. Τμήμα των προ­στί­μων που επι­βάλ­λο­νται για πα­ρα­βιά­σεις του ΚΟΚ.
  10. Τμήμα των προ­στί­μων που επι­βάλ­λουν οι ανε­ξάρ­τη­τες αρχές (ΑΑΔΑΕ, ΕΕΤΤ, ΡΑΕ, ΕΣΡ).
  11. Από τους πό­ρους του ΑΚΑΓΕ (Ασφα­λι­στι­κό Κε­φά­λαιο Αλ­λη­λεγ­γύ­ης Γε­νε­ών).
  12. Μέρος των πόρων από την εκ­με­τάλ­λευ­ση του ορυ­κτού πλού­του της χώρας.
Για να βρε­θούν επαρ­κείς πόροι, πρέ­πει να εντο­πι­στούν και να αξιο­ποι­η­θούν εκεί­νες οι μορ­φές πλού­του που επω­φε­λή­θη­καν και επω­φε­λού­νται από τη λη­στεία της πε­ριου­σί­ας της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης και την απορ­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων. Η ΛΑΕ προ­τεί­νει θε­σμούς δια­φα­νούς οι­κο­νο­μι­κής δια­χεί­ρι­σης, αλλά και πο­λι­τι­κής λο­γο­δο­σί­ας, και θε­ω­ρεί ότι το διαρ­κές σκάν­δα­λο της λε­η­λα­σί­ας των απο­θε­μα­τι­κών της Κοι­νω­νι­κής Ασφα­λι­σης είναι πρω­τί­στως πο­λι­τι­κό - τα­ξι­κό ζή­τη­μα.
Η αξιο­ποί­η­ση της πε­ριου­σί­ας (κι­νη­τής και ακί­νη­της) και των απο­θε­μα­τι­κών των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων πρέ­πει να γί­νε­ται με δια­φά­νεια και με επεν­δύ­σεις χα­μη­λού ρί­σκου, που θα έχουν θε­τι­κό αντί­κτυ­πο στην πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση προς όφε­λος του λαού και θα εγ­γυώ­νται την τή­ρη­ση ερ­γα­σια­κών και ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των. Η από­δο­ση της αξιο­ποί­η­σης θα είναι εγ­γυ­η­μέ­νη από το κρά­τος, ώστε τυχόν ελ­λι­πείς απο­δό­σεις να συ­μπλη­ρώ­νο­νται μέχρι το συμ­φω­νη­μέ­νο (από τα Τα­μεία και το κρά­τος) όριο.
14. Άμε­σες προ­τε­ραιό­τη­τες της ΛΑΕ για την Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση και τις συ­ντά­ξεις. 
  1. Κα­τάρ­γη­ση όλων των μνη­μο­νια­κών αντια­σφα­λι­στι­κών εφαρ­μο­στι­κών νόμων, υπουρ­γι­κών απο­φά­σε­ων και εγκυ­κλί­ων.
  1. Απο­κα­τά­στα­ση του δη­μό­σιου – κα­θο­λι­κού - ανα­δια­νε­μη­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης, με κα­τάρ­γη­ση των νόμων 3863/2010 και 3865/2010 ή άλλων, με τους οποί­ους το σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης με­τα­τρέ­πε­ται σε κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό με εγ­γυ­η­μέ­νη από το κρά­τος μόνο τη λε­γό­με­νη εθνι­κή σύ­ντα­ξη και με το υπό­λοι­πο κομ­μά­τι της σύ­ντα­ξης να με­τα­τρέ­πε­ται σε αντα­πο­δο­τι­κό - ατο­μι­κό.
  2. Τέλος στις μειώ­σεις κύ­ριων - επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων και εφά­παξ πα­ρο­χών.
  3. Συ­νέ­χι­ση κα­τα­βο­λής του ΕΚΑΣ, χωρίς αυ­στη­ρο­ποί­η­ση ει­σο­δη­μα­τι­κών κρι­τη­ρί­ων.
  4. Κα­τάρ­γη­ση της ρή­τρας θα­νά­του, της ρή­τρας μη­δε­νι­κού ελ­λείμ­μα­τος και του κα­νό­να βιω­σι­μό­τη­τας στις επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις στις εφά­παξ πα­ρο­χές.
  5. Ακύ­ρω­ση των αυ­ξή­σε­ων των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών υπέρ υγεί­ας από 4 σε 6% στις κύ­ριες συ­ντά­ξεις και από 0% σε 6% στις επι­κου­ρι­κές.
  6. Απο­κα­τά­στα­ση και σε­βα­σμός των κα­το­χυ­ρω­μέ­νων και θε­με­λιω­μέ­νων συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών δι­καιω­μά­των.
  7. Απο­κα­τά­στα­ση των λε­η­λα­τη­μέ­νων από τα μνη­μό­νια συ­ντά­ξε­ων και των ασφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των, με βάση τους ρυθ­μούς ανά­καμ­ψης της οι­κο­νο­μί­ας με την εφαρ­μο­γή του σχε­δί­ου μας για πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, ξε­κι­νώ­ντας από τους χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους.
  8. Τα­χύ­τε­ρη απο­νο­μή συ­ντά­ξε­ων, ώστε να στα­μα­τή­σει η ντρο­πή της ανα­μο­νής των συ­ντα­ξιού­χων για ένα έως τέσ­σε­ρα χρό­νια, με τις ανα­γκαί­ες προ­σλή­ψεις  προ­σω­πι­κού στα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία και με την ολο­κλή­ρω­ση της πλη­ρο­φο­ρι­κο­ποί­η­σης των υπη­ρε­σιών τους.
  9. Κατάρ­γη­ση της προ­ϋ­πό­θε­σης των 100 ημε­ρών ασφά­λι­σης για κάθε χρόνο της τε­λευ­ταί­ας πε­ντα­ε­τί­ας για την κα­το­χύ­ρω­ση δι­καιώ­μα­τος μειω­μέ­νης σύ­ντα­ξης.
Η ΛΑ.Ε. έχει θέσει τις δυ­νά­μεις της σε πο­λι­τι­κό και κι­νη­μα­τι­κό «συ­να­γερ­μό» και είναι στην πρώτη γραμ­μή των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αγώ­νων για υπε­ρά­σπι­ση της δη­μό­σιας κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και από­κρου­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αντι­με­ταρρ­ρύθ­μι­σης, που απει­λεί με πλήρη εκ­θε­με­λί­ω­ση όλες τις κα­τα­κτή­σεις σε σύ­ντα­ξη και πε­ρί­θαλ­ψη. Για μια με­γά­λη δη­μο­κρα­τι­κή - αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή και ένα προ­ο­δευ­τι­κό ανα­πτυ­ξια­κό πρό­γραμ­μα ανα­συ­γκρό­τη­σης. Μία ανα­τρο­πή που μπο­ρεί να έρθει με τη με­γα­λύ­τε­ρη ανά­πτυ­ξη, τον απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρο συ­ντο­νι­σμό, τη σχε­δια­σμέ­νη κλι­μά­κω­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αγώ­νων, την κοινή δράση των αρι­στε­ρών και των αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων και την εν­δυ­νά­μω­ση της ΛΑΪ­ΚΗΣ ΕΝΟ­ΤΗ­ΤΑΣ.