Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

Μια παλιά ιστορία (με αφορμή την συζήτηση για την επαναφορά του λοκ-άουτ)

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, δημοσιογράφος προβοκάτωρ
Με αφορμή την συζήτηση για την επαναφορά του Λοκ-άουτ, ξαναγράφω μια παλιά ιστορία, ξεχασμένη τόσο όσο χρειάζεται για να την ξαναθυμηθούμε.
Το δικαίωμα της απεργίας, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέχθηκε ένα θανάσιμο πλήγμα τον Δεκέμβριο του 2007. Δεν γνωρίζω αν ζει ακόμη ή πνέει τα λοίσθια.
Τότε, όταν το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δημοσιοποιούσε την απόφασή του στην υπόθεση Viking and Vaxholm, η οικονομική κρίση δεν είχε εμφανιστεί επί σκηνής και εμείς, δύο μήνες νωρίτερα, είχαμε επιβραβεύσει με δεύτερη κυβερνητική θητεία τον Κ. Καραμανλή και την ΝΔ, πιθανόν επιβραβεύοντας τους για το επιτυχημένο πρόγραμμα αποτέφρωσης της ελληνικής υπαίθρου, που ειδικά στην Πελοπόννησο σημείωσε απρόσμενη επιτυχία.

Εκείνο τον Δεκέμβριο, όλους τους ενδιαφερόμενους, μας απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα. Τι αφορούσε λοιπόν εκείνη η απόφαση στην υπόθεση Viking and Vaxholm;
Η υπόθεση, αφορούσε σουηδικές εργατικές ενώσεις που εμπόδισαν την Λετονική κατασκευαστική εταιρεία Laval, που χρησιμοποιούσε λετονούς εργάτες που απασχολούνταν χωρίς συλλογική σύμβαση και πληρώνονταν με λετονικό μεροκάματο, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει για το ξαναβάψιμο και την μόνωση του παλιού σχολείου της μικρής σουηδικής πόλης Vaxholm.
Παραδοσιακά, όλα τα σπίτια και τα κτίρια σε αυτή την μικρή σουηδική πόλη ήταν ξύλινα και μόλις το 1992 επιτράπηκε στο Vaxholm να κτίζονται σπίτια και κτίρια, με άλλα υλικά εκτός του ξύλου. Τα σουηδικά εργατικά συνδικάτα, μετά την άρνηση της Laval, να υπογράψει την ισχύουσα συλλογική σύμβαση, εμπόδισαν με την κήρυξη απεργίας κάθε εργασία και η υπόθεση οδηγήθηκε στα σουηδικά δικαστήρια. Αυτά, διαβίβασαν την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ότι μπορεί η απεργία να είναι θεμελιώδες δικαίωμα αλλά αυτό το δικαίωμα είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Ε.Ε. σύμφωνα με τους οποίους η ομαλή λειτουργία της αγοράς, υπερισχύει κάθε δικαιώματος.
(η υπεροχή της αγοράς, έναντι όλων των εργασιακών δικαιωμάτων είχε προβλεφθεί και στο ευρωσύνταγμα που πήγαινε για μεγάλη καριέρα αλλά ατύχησε).
Έτσι, δημιουργήθηκε νομολογία του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από τις απεργίες των συνδικάτων.
Το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο θεσμικό τέρας λοιπόν, που ξεκίνησε να οπλίζεται με την περίφημη "οδηγία Μπόλκενσταιν", την μπαλαφάρα της flexicurity (σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι αν δέχονταν την ευελιξία -flexibility- στην αγορά εργασίας θα είχαν ασφάλεια -security- στην εργασία τους και οι συλλογικές συμβάσεις θα υπονομεύονταν) και την συνθήκη της Λισαβόνας που επιβάλλει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας, απόκτησε και την νομική θωράκιση που του έλειπε.
Και με τέτοιο παμφάγο τέρας δεν συζητάς. Η το πολεμάς ή σε τρώει.

ΠΗΓΗ:  www.yabasta.gr