20 Δεκέμβρη, ισπανικές εκλογές-Ένας νέος πολιτικός κύκλος ανοίγει

Κατερίνα Σεργίδου 

Τα ισπανικά και τα διεθνή μέσα πανηγυρίζουν ήδη για το προβλεπόμενο αποτέλεσμα των ισπανικών εκλογών της 20ής Δεκέμβρη. Οι δημοσκοπήσεις περιγράφουν ένα «ντέρμπι» μεταξύ των τριών συστημικών δυνάμεων, με το δεξιό κόμμα (PP) του Ραχόι να κονταροχτυπιέται για τη πρώτη θέση με το δίδυμο κόμμα του Ποταμιού στην Ισπανία, τους Πολίτες (Ciudadanos) και το Σοσιαλιστικό κόμμα στη δεύτερη θέση. Το Podemos φαίνεται να ακολουθεί στην τέταρτη θέση, ενώ η Ενωμένη Αριστερά με πολύ μικρότερα ποσοστά βρίσκεται στην πέμπτη θέση δίνοντας μάχη για να μπει στο ισπανικό κοινοβούλιο.

Ο τρό­πος που πα­ρου­σιά­ζουν το «ντέρ­μπι» τα ισπα­νι­κά μέσα δεν απο­τε­λεί έκ­πλη­ξη. Η ισπα­νι­κή οι­κο­νο­μία ανα­κάμ­πτει, ο Ραχόι υπό­σχε­ται νέες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και μειώ­σεις στη φο­ρο­λο­γία, ενώ το με­γά­λο ερώ­τη­μα είναι ποια θα είναι η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας. Όσο για τους Πο­λί­τες, αυτοί πα­ρου­σιά­ζο­νται ως οι με­γά­λοι νι­κη­τές, που με την «και­νούρ­για γλώσ­σα», τα νέα σύμ­βο­λα και την υπευ­θυ­νό­τη­τά τους θα βά­λουν τάξη στη δια­φθο­ρά του δι­κομ­μα­τι­σμού. Ούτε λόγος φυ­σι­κά για το ποιοι χρη­μα­το­δο­τούν πραγ­μα­τι­κά το συ­γκε­κρι­μέ­νο κόμμα, αφού το γε­γο­νός ότι έχουν τις πλά­τες με­γά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών και τρα­πε­ζι­κών ομί­λων όπως η Ibex και η Sabadell, είναι απλά ασή­μα­ντη λε­πτο­μέ­ρεια. Εν­δια­φέ­ρον πα­ρου­σιά­ζουν οι ενω­τι­κές υπο­ψη­φιό­τη­τες της Αρι­στε­ράς στη Γα­λι­κία και την Κα­τα­λο­νία.

Η κά­λυ­ψη της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου από τα ΜΜΕ
Είναι εντυ­πω­σια­κός επί­σης ο τρό­πος που έχει κα­λυ­φθεί το θέμα της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου από την εφη­με­ρί­δα «Αυγή» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο αρ­θρο­γρά­φος Αρ­γύ­ρης Πα­να­γό­που­λος γρά­φει με­τα­ξύ άλλων στις 22/11: «Η τε­λευ­ταία δη­μο­σκό­πη­ση της JM&Α ενό­ψει των εκλο­γών της 20ής Δε­κεμ­βρί­ου δεί­χνει ότι οι “Πο­λί­τες”, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα και το Podemos έχουν 2 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους πα­ρα­πά­νω από το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι, χωρίς να υπο­λο­γι­στούν οι ψήφοι της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς. Τα δεξιά μέσα ενη­μέ­ρω­σης κάτω από τον φόβο μιας κυ­βερ­νη­τι­κής με­τε­κλο­γι­κής συμ­μα­χί­ας Πο­λι­τών, σο­σια­λι­στών και Podemos ξε­κί­νη­σαν μια νέα εκ­στρα­τεία ενα­ντί­ον του Ιγκλέ­σιας και του Podemos (...)». Εδώ είναι προ­φα­νές ότι υπο­νο­εί­ται ότι μια τέ­τοια συμ­μα­χία θα ήταν θε­τι­κή εξέ­λι­ξη, ενώ ταυ­τό­χρο­να γί­νε­ται ένα ψεύ­τι­κο άθροι­σμα όλων των υπο­τί­θε­ται «αντι­δε­ξιών» ψήφων. Το να υπο­νο­εί­ται ότι οι Πο­λί­τες απο­τε­λούν προ­νο­μια­κό σύμ­μα­χο για την Αρι­στε­ρά είναι εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νο και ταυ­τό­χρο­να προ­μη­νύ­ει αντί­στοι­χες εξε­λί­ξεις στην Ελ­λά­δα.
Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι το απο­τέ­λε­σμα των ισπα­νι­κών εκλο­γών δεν θα είναι όσο καλό θα θέ­λα­με για την Αρι­στε­ρά. Στο κενό που αφή­νει η υπο­χώ­ρη­ση του Podemos πα­τά­ει η εν­δε­χό­με­νη ανα­συ­γκρό­τη­ση της Δε­ξιάς και των σο­σια­λι­στών. Μια πιο προ­σε­χτι­κή ματιά στις δη­μο­σκο­πή­σεις δεί­χνει ότι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τόσο το κόμμα του Ραχόι όσο και το κόμμα του Πέδρο Σάν­τσες θα χά­σουν πολ­λές χι­λιά­δες ψή­φους, διότι σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρούν να εμπνεύ­σουν την κοι­νω­νία. Το κόμμα που θα ωφε­λη­θεί από τη μα­ζι­κή απο­γο­ή­τευ­ση δεξιά και αρι­στε­ρά είναι οι Πο­λί­τες, οι οποί­οι απο­λαύ­ουν με­γά­λης στή­ρι­ξης από τα ΜΜΕ και πα­ρου­σιά­ζο­νται ως η νέα λύση και ως ο ρυθ­μι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας σε ένα αδιέ­ξο­δο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό. Δεν θα πρέ­πει να ξε­χνά­με όμως ότι το πο­λι­τι­κό αδιέ­ξο­δο για το σύ­στη­μα συ­νε­χί­ζει να είναι τε­ρά­στιο. Το 2011 ο δι­κομ­μα­τι­σμός έφτα­σε το 75% ενώ τώρα μετά βίας φτά­νει το 51,4%. Οι εξώ­σεις, η ανερ­γία, η τρο­μα­χτι­κή ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια με τους νέους ερ­γα­ζό­με­νους να δου­λεύ­ουν ως εσω­τε­ρι­κοί με­τα­νά­στες δύο ώρες στη μία πόλη και άλλες δύο στη δι­πλα­νή εξα­κο­λου­θούν να είναι ικα­νοί όροι για να κι­νη­το­ποι­ή­σουν τον κόσμο που υπο­φέ­ρει.

To Podemos
Βα­σι­κός λόγος της πτώ­σης των δη­μο­σκο­πι­κών πο­σο­στών του Podemos, ακόμα και αν γί­νε­ται προ­σπά­θεια να ξε­χα­στεί, είναι η ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία και η υπο­στή­ρι­ξη της πο­λι­τι­κής τού «Δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή». Η γοργή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από μόνη της, δη­μιούρ­γη­σε με­γά­λη απο­γο­ή­τευ­ση στον ισπα­νι­κό λαό, που τον τε­λευ­ταίο χρόνο πα­ρα­κο­λου­θού­σε με κομ­μέ­νη την ανάσα τις εξε­λί­ξεις στην Ελ­λά­δα. Η ηγε­τι­κή ομάδα γύρω από τον Ιγκλέ­σιας έχει ξε­χά­σει ότι το Podemos ήταν γνή­σιο παιδί των κι­νη­μά­των, απο­τέ­λε­σμα της με­γά­λης οργής απέ­να­ντι στο δι­κομ­μα­τι­σμό, τη φτώ­χεια και κυ­ρί­ως το κα­θε­στώς του ’78. Ο Ιγκλέ­σιας, ο ηγέ­της ενός πρω­τό­τυ­που και και­νούρ­γιου κόμ­μα­τος, ακο­λου­θεί τα παλιά λάθη της Αρι­στε­ράς που θέλει να κυ­βερ­νή­σει πάση θυσία ή βρέ­θη­κε σε κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις. Στέλ­νει σή­μα­τα στο σύ­στη­μα, ανα­φέ­ρε­ται σε κά­ποιο «αό­ρα­το» κέ­ντρο της κοι­νω­νί­ας για να πεί­σει ότι το κόμμα του δεν είναι και τόσο επι­κίν­δυ­νο. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα, που εξόρ­γι­σε ιδιαί­τε­ρα την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα στην Κα­τα­λο­νία και τη Χώρα των Βά­σκων, είναι το γε­γο­νός ότι στις 20/11 ο Ιγκλέ­σιας δή­λω­σε πως αμ­φι­βάλ­λει αν στην Ισπα­νία υπάρ­χει πλα­τιά πλειο­ψη­φία που θέλει τε­λι­κά τη συ­νταγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή. Σε συ­νέ­ντευ­ξή του πριν από λίγες μέρες δή­λω­σε επί­σης πως το Podemos υπε­ρε­κτί­μη­σε τη δυ­να­τό­τη­τα ρα­γδαί­ων αλ­λα­γών και πως απ’ ό,τι φαί­νε­ται όσα ορα­μα­τί­στη­κε το Podemos θα χρεια­στεί πολύς χρό­νος για να γί­νουν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι το Podemos τους τε­λευ­ταί­ους μήνες έκανε κάθε δυ­να­τή προ­σπά­θεια για να με­τα­τρέ­ψει το κόμμα σε εκλο­γι­κή μη­χα­νή. Εν­δει­κτι­κός ήταν ο τρό­πος που διε­ξά­χθη­καν οι προ­κρι­μα­τι­κές εκλο­γές που θα ανα­δεί­κνυαν τις εκλο­γι­κές λί­στες της 20ής Δε­κέμ­βρη. Με αντι­δη­μο­κρα­τι­κές με­θο­δεύ­σεις και παρά την γε­νι­κή κα­τα­κραυ­γή και τις 1000 υπο­γρα­φές στε­λε­χών και εκλεγ­μέ­νων σε δη­μό­σια αξιώ­μα­τα, απο­κλεί­στη­καν από τις λί­στες όλοι οι υπο­ψή­φιοι της αντι­πο­λί­τευ­σης, η οποία, με βα­σι­κή δύ­να­μη τους Αντι­κα­πι­τα­λί­στας, με­τρά­ει δε­κά­δες εκλεγ­μέ­νους στα το­πι­κά κοι­νο­βού­λια και στους δή­μους.

Αντι­πο­λί­τευ­ση και προ­ο­πτι­κές
Η Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά όλους τους τε­λευ­ταί­ους μήνες έχει προ­σπα­θή­σει, λαμ­βά­νο­ντας υπόψη την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία, να ρίξει το βάρος στη συ­γκρό­τη­ση μιας δυ­να­τής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και ρι­ζο­σπα­στι­κής πλατ­φόρ­μας μέσα και έξω από το Podemos, να δώσει εναλ­λα­κτι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης στους δή­μους, δί­νο­ντας μάχες μαζί με τον κόσμο για τη διεκ­δί­κη­ση των προ­ϋ­πο­λο­γι­σμών. Με την κα­μπά­νια «Να κερ­δί­σου­με για να ζή­σου­με χωρίς φόβο», η Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά προ­σπά­θη­σε να βάλει φρένο στη δι­καιο­λο­γη­μέ­νη απο­γο­ή­τευ­ση και να κρα­τή­σει ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή της αλ­λα­γής. Κυ­ρί­ως έχει προ­σπα­θή­σει όχι μόνο να συμ­με­τέ­χει αλλά και να ορ­γα­νώ­σει κι­νή­μα­τα. Στή­ρι­ξη στις με­γά­λες απερ­γί­ες του ιδιω­τι­κού τομέα στη Movistar κ.α., στην ιστο­ρι­κή δια­δή­λω­ση ενά­ντια στη βία κατά των γυ­ναι­κών, και πρό­σφα­τα στις αντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις σε όλη την Ισπα­νία. Η επι­τυ­χία αυτών των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων δεί­χνει ότι η πο­λι­τι­κή κρίση στην Ισπα­νία δεν έχει κλεί­σει, ότι το κί­νη­μα δεν έχει τε­λειώ­σει και ότι η ελ­πί­δα συ­νε­χί­ζει να βρί­σκε­ται στα αρι­στε­ρά. Ένας εκλο­γι­κός κύ­κλος κλεί­νει, ένας νέος πο­λι­τι­κός κύ­κλος ανοί­γει.
Αυτές τις μέρες υπάρ­χει έντο­νη συ­ζή­τη­ση ανά­με­σα στους αγω­νι­στές για το τι θα πρέ­πει να ψη­φί­σουν, με πολ­λούς να προ­τεί­νουν ψήφο στην εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς με κά­ποιες από τις δυ­νά­μεις της Unidad Popular (Λαϊκή Ενό­τη­τα). Πρό­κει­ται για μια μικρή συμ­μα­χία που χτί­στη­κε κυ­ρί­ως σε μια εκλο­γι­κή βάση, με μια Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά, ανα­ξιό­πι­στη και αδρα­νή σε κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο.
Ο επί­λο­γος του άρ­θρου ανή­κει στην ανα­κοί­νω­ση των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας (30/11) που προ­σπα­θούν σε αυτές τις δύ­σκο­λες συν­θή­κες να μη χά­σουν το κρι­τή­ριο της μα­ζι­κής απεύ­θυν­σης και να μην υπο­χω­ρή­σουν σε «κα­θα­ρού­τσι­κες» λύ­σεις. «Το Podemos, η εκλο­γι­κή μας ανα­φο­ρά, βρί­σκε­ται μπρο­στά σε μια πρό­κλη­ση σε αυτές τις εκλο­γές. Έχου­με πει δη­μό­σια ότι δεν συμ­φω­νού­με με τη στρο­φή στο Κέ­ντρο που με­θο­δεύ­ε­ται από την ηγε­σία του Podemos, ούτε με τις προ­γραμ­μα­τι­κές υπο­χω­ρή­σεις, ούτε με αυτό το αντι­δη­μο­κρα­τι­κό και αντι­πλου­ρα­λι­στι­κό ορ­γα­νω­τι­κό μο­ντέ­λο. Ούτε με το γε­γο­νός ότι δεν έχει λη­φθεί υπόψη η ανα­γκαιό­τη­τα να απο­κτή­σου­με δύ­να­μη σε όλες τις αυ­το­νο­μί­ες, ρίζες στην ερ­γα­τι­κή τάξη, έτσι ώστε να χτί­σου­με ένα κόμ­μα-κί­νη­μα που θα τρέ­φει και θα τρο­φο­δο­τεί­ται από την κοι­νω­νι­κή σύ­γκρου­ση. (...) οι εκλο­γές, σή­με­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, είναι ένα μέσο, δεν είναι το τέλος του δρό­μου προς την απε­λευ­θέ­ρω­ση. Η ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία δεί­χνει τα όρια των αλ­λα­γών που μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν μέσα από τους θε­σμούς. Ό,τι κι αν συμ­βεί στις εκλο­γές, συ­νε­χί­ζου­με τη μάχη για μια ρήξη, δη­μο­κρα­τι­κή, οι­κο­λο­γι­κή, σο­σια­λι­στι­κή και φε­μι­νι­στι­κή στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος και στην Ευ­ρώ­πη».

rproject.gr